U novoj, drugoj po redu zbirci poezije Peternelj nastavlja s razmatranjem prolaznosti života, traženjem putokaza u nadi da nekuda idemo, da se zbog nečega vrijedi žrtvovati i uvijek imati pri ruci žeton za vrtuljak što okreće kolo izmjene dana i noći.

Njegov splet emocija i razmišljanja je baš upravo poput životnih putešestvija isto kao što je bio i na prvijencu "Drevesašepetajo" (Bratstvo duša, 2013) - oscilira od ushićenja, preko ravnodušnosti do turobnog i pesimističkog raspoloženja odavno pokopanih ljudskih riječi zauvijek izgubljenih u darovanim godinama stvarnosti. S daškom blage darkerske monstruoznosti šamanističke ezoterije koristi i autobiografske elemente tematsko - motivskih sklopova punih osjećaja za voljenu osobu, melodramatiku, atmosferičnost i dovitljiv slijed bez linearne predvidljivosti. Skače s teme na temu održavajući kompleksan diskurz čak i onda kada se čini da stihovima obredno govori samome sebi u principu se obraćajući drugima šarajući slobodarskim duhom po sistemu red vedrine i prpošnosti, pa red gorčine i nemoći, artikuliranih metafora i prikladnog terena za cvat struktuirane demagogije prikazujući život kao svojevrsnu klopku u kojoj neprestano treba pretumbavati i vjetriti prtljagu adaptirajući se hirovima životnih krivina. Ponekad zaljubljen i strasno emotivan, ponekad samotno udaljen i izoliran, ponekad u poetskom strahu od neizvjesne budućnosti stavljajući na kolektivan uvid krhotine života i ono što je najteže dočarati a da ne ostane pretjerano providan - istinu o emotivnom i psihičkom životu prema kome se u kontekstu poezije odnosi na darkerskoj distanci. Ne donosi nikakav ridikulozno filozofski aspekt što bi se po naslovu i omotnici s ideogramom moglo pretpostaviti već kanalizirani koncept da je za neki idealni život potrebno uspostaviti odgovarajući balans različitih sastojaka bez egocentričnog subjektivnog pretjerivanja: 'letenje, lebdenje, vodni boben in violina, nevidno vzmetenje. Tok me nese, elektro šok, preprosta melodija simfonija sreče... jok'.

horvi // 18/01/2016