Cirka godinu i pol dana nakon prvijenca "Flet lajn" objavljena je i druga zbirka poezije u kojoj se Nina ponovno obrušava na ljubavne jade i čemere inteligentnim konstrukcijama kroz relativno kraćih 44 pjesama. Osnovna osobina srži je disfunkcionalna veza odnosa koji sakrivaju i otkrivaju melodramatičnost s mnogo detalja koji se preslikavaju iz intimnih iskustava poput 'found footage' poezije, odnosno, pravilnije filmskog podžanra koji je sniman dokumentaristički, uglavnom tehnikom subjektivne kamere u kome se stiče dojam nečijeg privatnog zapisa, a taj obično biva izvučen na vidjelo tek nakon smrti njegovog autora. No, Nina je itekako živa, ali glavna tema je ta koja neprestano zamire kroz slutnje međusobnog udaljavanja i nerazumijevanja u bespomoćnoj potrebi da se zaštiti od surove realnosti pretvarajući se da je naoko sve normalno i pozitivno dok se ustvari dešavaju nimalo prijatne stvari. Osobne katastrofe 'leta bez krila', onog trenutka kada je teško procjeniti točku u kojoj 'završava pad, a počinje let', onog momenta kada emotivne poteškoće dosegnu paradoksni zaplet s gro scena i sličica što odu u lucidnost, kada se osjeća fluktacija pogrešnog puta što vodi u osobni poraz, pa čak i zastrašujuće predznake horrora poput vizije plesa pored groba u rasparanom kombineu.

Ona se često zatiče kroz vlastite monologe u stihovima pisanim obostrano: osim što prenosi, ajde da žargonski kažem 'snima' vlastite riječi, tako isto bilježi riječi partnera što je obično u poziciji 'zaraćene' strane ostavljajući sofisticirani dojam što aludira na LGBT poetiku ('ali kujo, nikada više nećeš ući, "19F"). Samim time, ona istovremeno pristupa i samokritično, katkad optužujuće i demoralizirajuće pozicioniravši se u milje kojeg odlično poznaje - u ljubav gdje postoje skrivene, mračne strane kojima vladaju neki posve drugačiji principi i sustavi vrijednosti. Jer, mnogo toga što bi bilo idealno, u ljubavi često vrlo lako biva odbačeno u praktičnoj primjeni: njene slike su veoma dirljive i životopisne stvarajući bolnu i iskrenu atmosferu na pepelu izgorjelih emocija iz kojih često vreba želja za osvetom ili barem fiktivnim urokom ('na grobu ćemo ti plesati', "Jane Doe Baby"). Njene (ne)očekivane dramaturške kontekstualizacije kroz mnogo pjesama skončavaju čudnovatim finišima, a pet-šest kantautora ih je već ranije uglazbilo na albumu "Nije važno" http://terapija.net/mjuzik.asp?ID=23766 sublimirajući njene stihove u vlastite interpretacije.

Odnosno, pred nama je vrla pjesnikinja koja se već s drugom zbirkom posve otvorila u svojim horizontima najavljujući plodan izvornik što nesumnjivo teži ka originalnosti ne okupirajući se kurentnim poetskim postmodernističkim rakursom. Pomalo čudnovatih nazora od pjesme do pjesme, spretno vrluda između sanjarenja i realnosti s ponekim okrutnijim efektom zarivanja barem noktiju u neki vitalniji dio dojučerašnje ljubavi. Jer ono što je razoreno i slomljeno, teško se može popraviti i vratiti u prvobitnu situaciju. "Br(OK)en" je stoga i vrsno lingvistički uklopljeno poetsko zdanje koje ima svojih zamki, a to je po svemu sudeći glavna odlika Nine da se ne može sa sigurnošću predvidjeti tok njenih stihova, a samim time i makar hipotetizirati njen idući korak.

horvi // 28/09/2017