Pojmovnik istraživanja sfera mogućnosti akustične gitare zasigurno je oprobalo 90% tamburaša još od doba kad su po prvi puta u ruke uzeli akustaru diveći se njenoj soničnosti, lupkalo se po kosturu, slušala jeka, njena kratka dubina, strugalo se po žicama koje su se zatezale ili otpuštale premda se tada još nije niti znao pogoditi pravilan akord; uglavnom su se proizvodili čudni zvukovi i tako svašta nešto manje-više u zabavne i samodopadne svrhe, mahom iz čiste znatiželje sve dok neki pametnjaković nije prokomentirao da je to skroz bezveze jer gitara služi da se hvataju akordi, durovi, molovi, da se proizvodi melodija i nekakva koegzistentna kompozicija.

Jeste, to sve stoji da akustara kao isto bilo koji drugi glazbeni instrument služi u svrhu egzaktno izgrađenog tonskog sustava suzvučja osim recimo nekih specifičnih instrumenata koji se koriste za sasvim drugačije namjene (digeridoo, dobar dio udaraljki, te gomila adaptiranih priručnih stvari-glazbala) s kojima se ta egzaktnost suzvučja ne može podudarati, ali to je jedna posve drugačija tema koja na određeni način ima veze i s ovime albumom talijanskog kantautora, inače člana eksperimentalnog elektronskog benda Una Lux protumačenog kao 'Carvaggio meets Portishead'.

Matteo Liberatore je odrastao u srednjoj Italiji, u pokrajini Abruzzo upijajući zanat vlastitog oca - arhitekte koji se duboko fokusirao na ekspresionizam i modernu umjetnost. Svakako je jasno da bilo kakav talent kojeg dijete ima uz takovog oca ne bi valjalo prepustiti igri slučaja da ode u pizza majstore, kuhare paste, pekare, ekonomiste, nogometaše ili nedaj Bože smetlare ili političare premda su sve to humana zanimanja bez kojih suvremena civilizacija ne funkcionira dostatno na kompaktibilnim relacijskim osnovama. Elem, Matteo na ovih nepunih 45 minuta svojeg zvaničnog prvog solo ostvarenja mnogo toga struže po žicama, igra se soničnih devijacija akustike paralelno koristivši i akustičnu i električnu gitaru (uz ponešto syntha), ali istodobno konstruira i smisleno dorečene instrumentale što ih definira po arhitektonsko vrlo jednostavnoj konstrukciji. Kao osnovu uzima si upravo jedan od spomenutih eksperimenata (škripa, vibriranje, struganje, zavijanje i sl.) koji čine kompaktan background, a na to reda mic po mic relativno minimalizirane slojeve melodija i staccata koji pak tvore onaj egzaktniji dio strukture da bi i onaj pametnjaković s početka recenzije dobio svoj poklopac da to ipak nije baš samo tako bezveze.

Promatrajući takve dvije oprečno postavljene relacije na ovome albumu koje, ruku na srce, vrlo dobro pristaju i pašu rame uz rame, ovaj umjetnik što već dulje vrijeme ima adresu u Brooklynu, uspio je na nonšalantno pristupačan i prijemčljiv način spojiti lucidnu dječju igrariju, takoreći bezazlenu fikciju sa slojevito zahtjevnijim sviračkim medikamentima potvrđujući tezu da u umjetnosti igra slučaja i eksperimenta redovito donose uzbudljiv izvođački pristup ako u njemu ima i onoga što će tu pobuđenu indukciju primijeniti na praktičniji, odnosno primamljiviji način za auditorij koji, pak sam po sebi vrvi s obiljem dogmaticizma što u ovome slučaju nije predmet rasprave. 9 raznolikih tema sa čudnovatim tretmanima nisu nimalo veliki bauk za glazbene sladokusce željne inovantnog zvuka. Vrlo zgodno!

Naslovi: 1.Agnes, 2.Untitled #9, 3.Gravity, 4.Chimera, 5.Coral, 6.Barrea, 7.Alberto, 8.Ubiquitous, 9.Causeway, 10.MMXVI, 11.Fisherman, 12.Matryoshka

ocjena albuma [1-10]: 7

horvi // 23/04/2018