Pariški sludge/ doom bend radi od polovice prošle decenije kao postava sastavljena od članova 3 znamenite grupe Drowning odakle su došli basist Stephane Riviere, te nekadašnji gitarist, a sada samo korpulentni frontmen Georges Balafas, zatim Astral Rising odakle pristiže bubnjar Jerome Lachaud, dok je treći bend legendarni doom-metal Garden Of Silence u kome je davno svirao Stephane. Postavu su kompletirali sa prijateljima Max Hedinom i Guillaume Tailerciom (gitare) koji nisu imali značajniji dosje.
Do sada su realizirali dva split ostvarenja, jedan EP i jedan album, a ovo im je drugi zvanični album koji je snimljen kao studijski živi session sa Sylvain Biguetom, producentom zasluženom za one sjajne radove Comity, As We Draw i Revok. Materijal ima samo dvije vrlo dugačke pjesme od po 20 minuta u kojima pokazuju da su opako težak i naporan bend koji osim tromog sludgea i dooma uspješno korespondira i s atmosferičnošću black-metala, kao i post-metala, te vrlo dobro umije koristiti i iskustva različitih eksperimenata izlazeći iz striktnih žanrovskih okvira.

"The void settlers" počinje agresivnim sludge manirom sa stepenastim riffovima i naglašenim prljavim refrenima mutnog i grubog vokaliste o beznađu i ljudskoj praznini, a onda od treće minute posve de-kompozicijski razbijaju strukturu s eksperimentima rastrganog doom-a uz obavezne disonantne riffove. Ubacuju i spoken-word samplove na francuskom jeziku, atmosferične psihodelične drone dodatke, gitarske eksperimente (struganje po žicama) i tako razvlače kompoziciju na dugo i široko uplivom u ambijentalnost post-metala postupno i minimalistički podižući ritmiku. Solo gitarist se ovdje posve ufurao u jednu varijantu space-rocka s kovitlavim intervencijama netipičnim za metal, dok druga gitara počinje šarati brundave riffove koji eksplodiraju u konkretan ritam od trinaeste minute. Do konca skladbe neprekidno pojačavaju tempo, dinamiku i intenzitet upravo po space-rock sistemu, te se ponovno uključuje grubi vokal. Refrena nema, već samo slobodnog hoda, točno i pravolinijski određenog da drži dramatiku pjesme do posljednje sekunde sa sve većim i većim nabojem energije ne prezajući da stvaraju i minimalistički kaos s kojime završavaju skladbu.

"Elements of doom" počinje atmosferičnim samplovima i šumovima, te laganim intervalima staccato gitare, a konkretnu svirku otvaraju u drugoj minuti s teškim, tromim i masivnim doom referencama koje se valjaju neprestanim nadogradnjama djelomično ulazeći u sludge s brojnim tremolima. Ne može se osporiti da je ovo izuzetno naporna skladba kao i sam bend koji je orijentiran na dugotrajne i sirove 'space' odiseje u kojima prednjači psihodelična solo gitara s ponešto primjetnih kompleksnih majstorija ostatka ekipe. Završni dio pjesme je iznenađujuće ambijentalan s odjecima padanja kiše i nekom vrlo veselom kratkom vokalnom melodijicom na francuskom (možda neka tradicionalna ili folk pjesmica).

Sve je ovo veoma slično iskustvima kraut/space-rocka u koja su ovi Francuzi stisnuli papučicu gitara, odfrljili pojačala i riffove, te pridodali karakterističan grubi i prljavi vokal. Naravno, njihovo je oružje baš u tom kolopletu žanrova i sirovom zvuku koji se stilski kreće na nekoliko spomenutih relacija, a osim što ih se uspoređuje sa Ramesses, Unearthly Trance i ranim Neurosis, tu se mnogo toga osjeti po načinu i stilu od primjerice Can, Psychic TV, Hawkwind i White Hills. Svi su oni voljeli 'ubijati' slušatelja gradeći dugotrajne kompozicije isprepletene eksperimentima, psihodelijom, te usponima i padovima u vlastitim obrednim transovima.

ocjena albuma [1-10]: 7

horvi // 30/06/2013