Izdanje koje je predstavljalo samo slušanje muzike i ništa drugo, svo dobro vrijeme koje je pratilo druženje sa jednim ciljem, a to je da ono zapravo bude ispunjeno dobrim raspoloženjem. Nalik Darkwood Dub, muzici koju su oni svirali, ali je ovaj album ispunjen dobrim uslovima za opstanak istraživanja muzike.  Muzika koja je prepuna konekcije između Crne Gore i Srbije, ako nekome nije jasno kako to zvuči kad je po srijedi muzika, ovaj album može dosta toga "reći" što je zapravo ostalo od onog momenta u kojem se sve prekinulo, a to je ideja SFRJ. Odlasci u Beograd iz razloga druženja i stvaranja muzike, koja se naprosto sticajem okolnosti svela na te dvije države i funkcionisala zajednički. Osjeća se prijatan topli vazduh, blage promjene na koži, neki pritajeni doživljaj Miles Davis-a i njegovih beskrajno omiljenih do kraja odsviranih i osmišljenih dionica. Album svakako skreće pažnju na izdavačku kuću za koju piše da je nezavisna. Za sami zvuk bi smo pomislili jednostavno da je to ono nešto "dobro" što se čuje u pjesmama Beogradskih pop pjevačica, ali je u njoj sve to što je izdvaja iz tih mogućih neprijatnosti imanja onoga svega što muzičko izdanje treba da posjeduje da bi bilo to što treba da bude u cjelini, a u nemogućnosti smo da imamo ili stvorimo sredstva, novac i instrumente. On svakako nije samo to već mnogo više od toga, album na kojem se čuje etno, koji je nekad toliko postojan u muzičkim izdanjima da bi smo poželjeli da ga čujemo kao na ovom izdanju. Ovaj period zabilježen na albumu izdvaja ili uzdiže nekako svu situaciju potencijalne opasnosti konzumacije droge, a i otpor prema toj mrvici droge u nosu koja nije zavisnost ali jednostavno predstavlja određenu potrebu za zanosom, nekom neprijatnošću u društvu žene.

Album ima i neko muzičko sazvučje ljudi koji su dostupni za konzumaciju iste, za neku generaciju je to smijalica za neke ljude potreba, legalna stvar...Album takođe predstavlja i svu težinu ravnice, blagostanje primorja. Pojavljivanje elektronike koja je dosta na ivici sa hip hop kulturom ali nije dovoljno tvrda da bi bila rep ili hip hop je prepoznatljiva u svom minimalizmu, određeni početak razmišljanja o istoj, sad su sve to "stariji likovi" koji i dalje opstaju u tome, nastupaju, ali imaju definitivno taj zdravi odnos prema etnu. To je neđe i meni omiljena muzika za slušanje, ponašanje s kojim sam zadovoljan, sobom ponajviše, dok slušam takvu muziku. Jednostavno zvuk koji ne pravi od čovjeka zavisnika od bilo čega, čovjek koji ima dovoljno vremena za sebe. Zvuci gitare na njenom vrhuncu popularnosti, ko bi rekao, tadašnje nezavisne muzičke scene koja je toliko pomjerila stvari naprijed da mi danas možemo čuti da ta pop muzika o kojoj sam ranije pisao jednostavno zvuči drugačije, samim tim ljudi koji vole te pjesme iz dana u dan, slušajući ih na radiju doživljavaju sebe drugačije u odnosu na nekadašnji pokušaj koji je neslavno završio kao dance devedesetih. Taj pokušaj je bio izazov zanimljiv za pjevače i pjevačice dance ili pop, ili jednostavno vokalni izraz, koristan vokal koji bi svakako valjalo vazda imati za neke sopstvene muzičke eksperimente. U pojedinim pjesma možemo čuti kao da je sama priroda snimljena, kao da teče kroz pjesmu, izvori, rijeke, livade. Album koji je na određeni način potpuno prekinuo narodnjački eksperiment s kraja osamdesetih i vratio Beogradu onaj lijepi život, a potpuno bacio na koljena onaj agresivni, ubilački, nasilnički...

Naslovi:
1.Autumn sorrow in august
2.End of discusion
3.Better solution
4.Black beans
5.Degas (can't paint any more)
6.Tranquillo
7.Blue song
8.Step across
9.Coban
10.Autumn sorrow in august in yu lie

ocjena albuma [1-10]: 10

edo žuđelović // 22/11/2022