Tradicionalno, kanadski psycho-experimental punkeri su 2010. godinu završili sa EP-ijem koji je posvećen kineskom zodijaku, ovaj puta godini vola. Ovo im je četvrti takav rad u nizu nakon prethodnih "Year Of The Pig" (2006), "Year Of The Dog" (2008) i "Year Of The Rat" (2009), te ponovno sadrži samo dvije kompozicije. Prethodni EP-ijevi su u principu nosili po jednu vrlo dugačku i jednu kraću skladbu ("Year of the pig" je iznosila čak 18 minuta!), tako da su za ovu priliku osmislili dvije 'osrednje' dugačke pjesme od kojih svaka iznosi niti manje, niti više nego po dvanaestak minuta. Pa šta to zaboga miloga jedan punk band može prangijati toliko dugo u jednoj pjesmi...?

Može svašta smandrljati, ali ovi ekscentrični Kanađani se baš upravo ovakvim djelima pokazuju kao jedan od najinovantnijih punk bandova današnjice. Obje pjesme su minimalistički razvukli u psihodelične pasaže s brojnim ambijentalnim laid-back slojevima disonantnih gitarskih distorzija, noiserskim tretmanima, melodijama saksofona i klavijatura, te se poput svojih artističkih punk roditelja Sonic Youth, Wire, The Fall i djedova The Velvet Underground znalački upuštaju u razvijanje igre na načelima plesne kraut-rock monotonije pri čemu gotovo u niti jednom trenutku ne ispuštaju klasičan 1/1 tempo. Uz to, kompozicije sadrže sve neophodne punk medikamente - poletnost, britkost, riffove i određenu himničnost, a naslovnu "Year of the ox" su još pojačali efektima samplova gudača, harmonijskim gradacijama klavijatura, te sa drajversko melodičnim linijama bas gitare koja jednostavno nosi punih 13 minuta. Debeli i korpulentni frontmen Pink Eyes alias Damian Abraham se sjajno uklopio u ovu plesnu psihodeličnu pankerijadu u stilu najenergičnijeg Henry Rollinsa svojim kratkim i bijesnim grlenim krikovima koje nemilice fila u istosmjernim repeticijama, ali nevjerojatno je da one, kako zbog svojeg komičnog teksta u kojem je artikulirana priča o volu ('ja sam vol koji je pokidao lance da bih mogao odletjeti'), a kako zbog rudimentarno ritmički uštimanog energičnog sklopa, uopće niti u jednom momentu ne postaju suvišni, dosadni ili monotoni. U posljednjem stavku kompozicije pridružila mu se na vokalnim linijama gošća, malo znana američka avangardna kantautorica Nika Roza Danilova aka Zola Jesus (članica friško oformljenog sastava Former Ghosts) svojim razvučeno-lijenim glasom nalik na neku čudnovatu punkersku kombinaciju Lydie Lunch i Diamande Gallas, tako da sve skupa funkcionira perfektno.

"Solomon's song" počinje uvertirom na saksofonu i ambijentalnom psihodelijom samplova i klavijatura, razvijajući se postepeno poput klasičnog kraut-rock manira Can i Neu! u jezgrovitu plesnu psihodeliju gdje se uistinu može pronaći niz elemenata post-punka, new-wavea, indie-rocka, pa i shoegaze/post-rock gitarističkih opservacija kao da su uz navedene Sonic Youth, Wire i duh The Velvet Underground tu još nedgje prisutni Husker Du, Pere Ubu, MBV, Ride... Na sredini pjesme se potpuno bacaju u plesni psycho, iz pozadine izviru melodične improvizacije saksofona i harmonije syntha, a ekipa na žicama se poigrava ambijentalnim sferama i eksperimentima do mile volje frljivši po potenciometrima svojih papučica distorzije koji odlaze u atmosferični i dugotrajni fade-out.

Protegnuvši ravnomjerno elemente svojeg prepoznatljivog punk-hardcorea koji je kao i uvijek do sada na ovim 'zodijačkim' EP-ijevima daleko blaži i mekši, sa kombinacijama art-rocka i psihodelije, 'razjebanci' su priuštili više nego dovoljno, zabavnih 25 minuta sa inteligentnim tekstovima i uzbudljivom glazbom koja podjednako sjeda i kod hardcore, a i kod indie/art-rock publike.

ocjena albuma [1-10]: 7

horvi // 26/01/2011