Evolucija garažnog rock'n'rolla, te najiskonskije forme korištenja gitare, bubnjeva i urlika, u njegovih 50-ak godina postojanja odvija se u valovima i ciklusima. U pravilnim vremenskim razmacima iz mora slično-zvučećih bendova isplivaju oni rijetki pokretači koji rigidna pravila žanra potkopaju iznutra, zafrču ih u neočekivanom smjeru i udahnu mu novu vitalnost. Tu baklju u zadnjih 5 godina preuzeli su Thee Oh Sees iz San Francisca. Karizmatični i hiperproduktivni John Dwyer započeo je projekt OCS kao poligon za poigravanje poluakustičnim eksperimentima u pauzama između rada u svojim bučnijim lo-fi bendovima (The Coachwhips, Pink & Brown, itd…), da bi s vremenom i dolaskom novih članova stvar evoluirala u cjelovitu, pulsirajuću, ljepljivu lavu nazvanu Thee Oh Sees.

Od 2008. i albuma "The Master's Bedroom Is Worth Spending A Night In" bend ne prestaje sa svojim soničnim istraživanjem i širenjem granica mračnog psihodeličnog garage punka, izdajući barem dva albuma godišnje, u pauzama između beskrajnih turneja. Prepoznatljivog zvuka koji je nemoguće imitirati, baziranog na Dwyerovoj inovativnoj dekonstrukciji gitarskog riffovlja 60-ih, zavodljivoj kombinaciji muško-ženskih vokala koji na trenutke zvuče kao The Mamas & The Papas iz pakla, te podcrtanog propulzivnim, motoričkim kraut rock ritmovima, Thee Oh Sees u svojoj srži ostaju punk-rock bend, psihodelični punk-rock bend, jedan od rijetkih u povijesti koji s punim pravom može ponijeti tu naizgled proturječnu titulu.

Zadnjim albumom Floating Coffin, koji kao i svi prethodni doživljava panegirike kritike povremeno zbunjene njihovom nepredvidljivošću, Thee Oh Sees su definitivno nadrasli ograničenja scene iz koje su iznikli. Nasljeđe začinjavaca psihodeličnog rock'n'rolla kao što su 13th Floor Elevators, The Byrds, ili rani Pink Floyd jasno je vidljivo, no Thee Oh Sees i dalje ostaju sasvim svoji u kontroliranom West Coast kaosu kojim plivaju bez pojasa za spašavanje.



Zanimljivo je i da je svaka njihova pjesma zapravo work-in-progress, mijenjajući se od koncerta do koncerta, poput živog organizma koji svakim izvođenjem dobiva novu snagu u svom psihodeličnom bujanju. No za razliku od bendova koji su se posvetili suhom zvučnom eksperimentiranju, Thee Oh Sees ni u jednom trenutku ne podcjenjuju važnost pjesme kao bića koje ulazi u uho slušatelja da bi tamo, nakon što napravi određenu štetu, trajno i ostalo.

I da - Thee Oh Sees danas su zasigurno jedan od najboljih live bandova na svijetu. Ova nakupina raspojasanih, zajapurenih spodoba neizbrisiv dojam bi ostavila i kada bi netko na koncertu slučajno isključio ton, a količina savršeno usmjerene tripoidne buke koju proizvode na stageu dovoljna je da se zidovi kluba počnu topiti, pretvarajući se u ljubičastu amorfnu masu koja se polagano stapa s kolektivnim tijelom publike u naletu hipertermije.

promo guy // 17/07/2013