U poslednje vrijeme svjedoci smo formiranja nekoliko "supergrupa", odnosno bendova čiji članovi su stekli zavidnu reputaciju, neki u solo vodama a neki u okviru nekih bendova. Pomenimo samo Grey Machine (Justin Broadrick iz nekadašnjih Godflesh a danas Jesu, Aaron Turner, frontman Isis…), Storm of Light (članovi Neurosis i Unsane).

Celan se svojom postavom pridružuju tom talasu.

Korijeni benda sežu u 2007. godinu kada su Unsane bili na evropskoj Visqueen turneji, kad su im na njemačkom dijelu turneje support bili flu.id. U međuvremenu, poslije berlinskog nastupa, Ari Benjamin Meyers (ex- Einstürzende Neubauten) i Spencer, poslije noći provedene u jednom berlinskom baru, stvaraju prve skice u studiju čuvenih Neubauten - a. Na poslijetku im se pridružio Niko Wenner iz sastava Oxbow.

Po Spencerovim riječima, bend je stvoren i svoju karijeru započinju Spencerovim definitivnim prelaskom u Berlin, gdje su, po sopstvenim riječima stvorili album za samo dvije sedmice.

Dodatno uzbuđenje usliedilo je kad su nekoliko cvrstih tema predstavili na myspace - u, što je dodatno podgrijalo uzbuđenje pred izlazak albuma.

Kada se prvi put obrati pažnja na imena članova benda, prvi utisak koji se obrazuje, je da bi Celan mogao biti žestoki gitarski bend, barem izbliza kao Unsane.

Međutim, oni su daleko od toga. Celan je ustvari riznica svega onoga po čemu su njegovi članovi u muzičkom svijetu poznati i (ili) prepoznatljivi.

Tu je Unsane bijes, tu je (doduše samo u pojedinim momentima) otkačenost Oxbow, tu je agresija flu.id.

Prva upečatljiva karakteristika je Spencerov vokal. Tokom proteklih 20 godina smo navikli na agresivni i distorzovani scream koji krasi kompletan Unsane katalog, međutim ovde je Spencerov vokal (uglavnom) lišen bilo kakvih efekata, samim tim zauzima i puno manje "prostora" u kompletnoj zvučnoj slici Celan, samim tim mnogo manje je napadan i izražen, nego u slučaju Unsane, iako poslednji Visqueen tek djelimično posjeduje navedenu karakteristiku.

Umjesto toga čestu back vokal podršku mu daje Phil Roeder (bas), tako da vokal nije toliko primaran koliko bi neki možda očekivali, posebno ako uzmemo u obzir pozamašnu količini instrumentalnih dijelova albuma.

Muzički, album je, logično, veoma bogat različitim muzičkim stilovima i može reći da sadrći sve karakteristike svakog od članova benda: Unsane rifove (All This and Everything), experiment (Washing Machine), ili pak zahtijevnije dionice (Train of Thought)

Potpuno iznenađenje predstavlja završna uspavanka Lunchbox, kombinacija Mono, Neurosis i Explosions In The Sky.

Albumi all stars bendova kakav je ovaj, najčešće predstavljaju neku vrstu kataloga muzičkih odlika članova koji ga čine. To je i ovde slučaj, samo što se u slučaju Celan zaista treba naviknuti na ovakav, povremeno ekstreman spoj različitih individua.

Halo je album koji ima i više nego dovoljno razloga da mu se posveti potpuna pažnja.

Za nekoliko dana kreću na evropsku turneju, međutim ne navraćaju u naše krajeve što je zaista ogromna šteta!

putnik // 21/09/2009