Sunn O))) predstavaljaju jednu od najintrigantnijih pojava u današnjoj modernoj muzici uopšte. Nastali su kao stoprocentna posveta jednom od prvih doom metal sastava današnjice, američkom bendu Earth, čiji je osnivač i lider Dylan Carlson poznat kao nabavljač sačmare kojom je Kurt Cobain sebi oduzeo život.

Sunn O))) sačinjavaju Steve O'Malley i Greg Anderson koji su poznati i po mnogobrojnih izletima izvan benda a koji se bave sličnim muzičkim usmjerenjem, a vlasnici su i label - a koji objavljuje ovakve muzičke poslastice a koji je objavio i većinu Sunn albuma pa tako i ovaj.

Ovde se radi o, za Sunn, manje ili više klasičnom ostvarenju koje ipak posjeduje nekoliko noviteta, barem kad su oni u pitanju.

2007. godine sastav dobija narudžbu od festiala Borealis koji se održava u norveškoj da komponuje svoje viđenje crkvene mise sa gregorijanskim motivima. Oni to i čine i stvaraju monumentalno djelo, monumentalnog sadržaja koje predstavlja određen pomak, kako zvučni tako i kompozitorski u njihovom stvaralaštvu. Sunn su poznati po svojim gitarskim epopejama i veoma dugim, minimalizovanim drone apstrakcijama. Svjedoci njihovih živih nastupa tvrde da glasnoća koja dolazi sa stage - a prevazilazi sve granice izdržljivosti, a neki albumi tu tvrdnju mogu da potvrde.

Ovde se ipak susrećemo sa drugačijim pristupom muzici. Sunn su odlučili da za ovu priliku prošire sastav i ugoste neke od poznatih muzičara i kompozitora noise scene (Tos Niuwenhuizen, John Herge...). Kao posljedica toga značajnu pažnju privlači pojava instrumenata kao što je trombon (Sunn nisu baš poznati kao miljenici "melodičnih" instrumenata), ili pak ovakav tretman glasa. Pod tim podrazumijevam i posebno naglašavam fenomenalni prvi dio albuma gdje je uz pratnju orgulja i uz fenomenalnu interpretaciju glasa (bariton u višem registru) zaista stvorena neka vrsta doom mise.

Klasični elementi benda ne izostaju, tako da mjesta i ovde nalaze psihodelični akordi potpomognuti death metal vokalima (drugi dio), dugi, ležeći gitarski akordi koji odlaze u feedback, noise (treći dio) kao i prizivanje prethodnog opusa (završnica albuma).

Tako da, kad se sumiraju svi utisci dobijamo Sunn O))). U najklasičnijem i najkvalitetnijem izdanju, sa, kako je gore navedeno, nekoliko novih elemenata.

Iako je album snimljen u crkvi, produkcija izdanja ne odaje baš takav utisak jer se ne osjeti prostor i veličina crkve, izuzev u pojedinim momentima a vjerovatno iz razloga da bi Sunn zadržali masivne gitarske zvukove koji su, ipak, njihov zaštitni znak.

Poslije ovakvog ostvarenja zanimljivo biće zanimljivo vidjeti sta će nam Sunn O))) ponuditi kao sledeći izazov.

putnik // 20/01/2009