Kao što je jednom prilikom obećano, ovaj put ćemo se osvrnuti na mali underground label iz Graza koji, za razliku od ostalih label-a, ne pretenduje da svoja izdanja proda u mega velikim tiražima nego se fokusira samo na to da prezentuje i na svoj specifičan način publikuje muzička ostvarenja iz dubokog undergrounda koja su vrijedna svake pažnje.

Nocords je vlasništvo Marufuru Fufunjira. Ko je pročitao koncertnu recenziju Analog Suicide prije par dana, zna o kome se radi, ali evo malo više detalja.

Marufuru (Maru) je…hm…šta sve nije…prije svega muzičar (gitarista koji ne zna da svira gitaru ali sa gitarom pravi fantastičnu muziku!), ali i organizator. O tome šta organizuje opet moram da posvetim poseban članak jer se radi zaista o velikoj stvari!

Label Nocords funckionise već nekoliko godina i to zaista kao potpuni full underground low budget label. Ustvari, to nije ni low budget. To je under budget. Ma to je no budget label!

Sva izdanja do sada, koja pored normalnih muzičkih cd-ova uključuju i dvd-e od kojih su neki interaktivni, su potpuno exkluzivnog karaktera, iz prostog razloga što su štampana u jako skromnim tiražima i sa specifičnim dizajnom. To je slučaj i kod izdanja koja ovom prilikom predstavljam. Skromni tiraži su razumljivi jer se za početak, u do it yourself varijanti, štampa određen broj nosača zvuka za promotivne potrebe kao i izvođače. Svaki sledeći primjerak se radi po porudžbini!

No, dobro, o do it yourself maniru ne treba puno trošiti riječi, s obrizom da tako nešto postoji još od hipi vremena (najpoznatiji primjer ranih do it izdanja su Can sa prvencem Monster Movie).

Vratimo se na muzički dio ove recenzije. Ova dva izdanja objavljena su sredinom ove godine i jos uvijek su manje - više aktuelna.

Robert Lepenik je muzička legenda underground scene iz Graza (da da ima malo slavenske krvi u njemu!). Nekadašnji lider i gitarista kultnog benda Fetish 69 (svojevremeno, tokom 90-ih veoma poznat industrial metal bend, izdali su album za Nuclear Blast, svirali sa The Melvins, Neurosis, Unsane) je i tokom rada u matičnom bendu istraživao najšire spektre kako experimentalnog tako i raznih drugih oblika muzičkog izražavanja, kao sto su musique concrete (rani radovi radovi na label-u Tonto), pa čak i uticaju francuskih šansona (projekat Melville). Isto tako sarađivao je i sa nekim od, za današnjicu, veoma važnih kompozitora savremene muzike kao sto je Bernhard Lang, a saradjivao je i sa superstarom današnjeg teremina, Dorit Chrysler. Veoma je aktivan i kao kompozitor teatarske muzike a trenutno je član noise - rock kvarteta The Striggles (horvi, pišes li ti taj review?).

Grete vor dem Haus je njegov šesti solo album, računajuci i album objavljen za internet label iz Graza, Bruit, sličnog muzičkog profila kao i Nocords. Obavezno pogledati web page - muzika free!

Za razliku od svog prethodnika Music With Words - Rhythms For Dancing, koji je u svojih 40-tak minuta ponudio lepezu najrazličitijih mogućih stilova koji predstavljaju Lepenikova interesovanja, Grete vor dem Haus je polusatna elektronska kompozicija u pratnji klavira.

Prema riječima samog autora, kompozicija je pure ambient. I to je zaista tako. Ispunjena veoma minimalizovanim elektronskim pasažima koji se uglavnom sastoje od visokih sinus tonova, šumova i krckanja, kompozicija je jednolična ali nikako dosadna ili naporna. Ona jednostavno ima svoje trajanje i svoj tok i slušaoca ostavlja na jednom mjestu da razmišlja ako želi, a ako ne želi, u tom slučaju ga drži budnim, čak ponekad i napetim ukoliko očekujete da se nešto desi. Međutim ne dešava se zaista ništa. Kompozicija bude, prođe, desi se…a slušalac, sa velikom vjerovatnoćom ostane sa upitnikom iznad glave i sa osmijehom na licu.

S obzirom na ranija Lepenikova ostvarenja ovo je definitivno nešto drugačije, mada, opet, potpuno tipično za njegovu ličnost od koje, ponekad, zaista ne znate šta treba da očekujete.

Kauders je umjetničko ime austrijskog gitariste i music maker-a Gottfried Krienzer-a. Inače klasično obrazovan gitarista (jedno vrijeme učio kod Lepenik-a), duboko je ogrezao u raznim alternativnim pravcima, kao i Lepenik. Najpoznatiji je kao spiritus movements experimental - ambient kvinteta Code Inconnu, koji iza sebe imaju dva albuma (jedan za Nocords i jedan za Tonto). Član je i austrijsko - slovenačke kolaboracije poznate pod nazivom Automassage, povremeno je aktivan kao clan Duo Ade (opet Nocords), sa Lepenik-om svira u The Striggles, a ovo je njegov drugi solo album (prvi je objavljen za Tonto i predstavlja poslednje Tonto izdanje prije nego sto je label ugašen).

Slično kao i na prvom albumu, Krienzer se ovde bavi istrazivanjem elektronike i povremenim gitarskim izletima, malo više naglašenim nego na prethodnom izdanju i puno manje suptilnim, više agresivnim i sirovijim. Forma albuma je prilično zanimljiva i predstavlja omaž Marquis de Sade - u. Ovde se tačno ne navodi zašto de Sade, ali ga Krienzer navodi kao inspiraciju za ovaj album. Album zvuči toliko jeftino, toliko jednostavno, a opet zvucno fenomenalno i fascinantno jer se na njemu smjenjuju ritmički (gitarski?) momenti prožeti, kako je vec rečeno, zaista jeftinom elektronikom, zapanjujuće kompatibilno i kreativno upotrebljenom. Zaista je fenomenalno u drugoj po redu kompoziciji na albumu čuti ovako primitivnu ritam mašinu u kombinaciji sa jos primitivnijim zvukom gitare koji u zajedničkoj, ponekad nesinhronizovanoj ritmičkoj podlozi, djeluju ultra apstraktno a u isto vrijeme i jako prijatno za čula i veoma izbudljivo. Sa druge strane, glasovne ideje ovog velikana, koji uopšte nije vokalni solista, a koje su izražene kroz upotrebu radio filtera i telefonskog mikrofona predstavljaju malo, mogu slobodno da kazem, skromno i stidljivo remek - djelo. A za noise nema brige - kako vrijeme protiče buka je sve prisutnija ali u svom statičnom obliku.

U ovakvim konceptima jako je bitno napomenuti vremensku strukturu koja je na ovim albumima ponuđena. I Lepenik i Krienzer izbjegavaju da upadnu u zamku dosade i zamora, tako da se ograničavaju na polusatnu formu koja je, po nepisanom auditivnom defaultu, jedna od, da tako kažemo, srednjih granica kada ljudski mozak počinje da se zamara i kada koncentracija opada. To je najčešći slučaj kada se radi o ovakvim muzičkim situacijama koje su manje - vise statične, ciji muzički izražaj teži ka apstrakciji a muzički jezik obiluje frekvencijama koje, ma koliko uho bilo istrenirano, poslije određenog vremena postanu zamorne čak i onima koji iza sebe imaju najviše ovakvih čulnih iskustava. S tim u vezi, ovi albumi fenomenalno ispunjavaju svoj zadatak forme, sadržaja, izraza, individualnosti i stvaralaštva. Originalnost je danas generalno veoma dragocjen pojam tako da bi bilo potpuno nezahvalno uopšte raspravljati o tome jer je sasvim teško u bilo kojoj sferi umjetnosti pričati o originalnom. Ovi albumi, ovi autori, sa svojim intelektom, načinom izražavanja i bez prepotencije gledaju na taj problem, ali se istovremeno sa problemom ne opterećuju. I zato u današnjoj muzici nekomercijalnog karaktera, ova dva albuma (stvaraoca), zauzimaju posebno mjesto.

Na kraju još da spomenem zaista fantastična grafička rješenja oba izdanja od kojih je Kauders upakovan i klasičan papirni omot sa fenomenalnim comic fazonom (Edda Strobl!), dok je Lepenik kao idejno rješenje punudio disk u kartonskoj kutiji napravljenoj od recikliranog papira sa nekoliko malih slika i komadom platna između kojih se nalazi nosač zvuka! Jednostavno, šarmantno - efektno!

Toliko za ovaj put.

putnik // 27/11/2008