U najezdi kojekakvih sumnjivih hipsterskih indie-pop/ folk/ electro i sličnih izdanja, svakom prosječnom konzumentu učinilo bi se da je i ovaj albumčić maslo 'frilensera' koji se uglavnom bave klavijaturama, pa što ispadne - ispadne. Pa, čak i na prvo slušanje se i stiče takav utisak zbog sitnog i nježnog poja dvije djevojke Andrea-Jane Cornell iz Kentuckyja i Marie-Douce St-Jacques iz Montreala što koriste elektronske zvukove, starinski analogni synth, klavir, harmoniku, orgulje i tek malo, gotovo nezamjetno programirane ritmove. Počele su s radom 2011., te su nakon dvije godine kojekakvih eksperimenata prvi diskografski korak potegnule s audio kasetom "Passiflore" objavljenoj za montrealški Los Discos Enfantasmes odmah u startu zadobivši velike simpatije kritike na račun zagonetnosti i apstrakcije. S vremenom su zapele za oko i uho koreografkinji Karini Denault koja im je u koncerte uvela neke svoje finese što su pak bile protumačene kao utjecaji pionira Delia Derbyshirea i Éliane Radigue, a neki kritičari su ih uzdigli u sama nebesa uspoređujući ih s John Cageom, soundtrack fluidnošću i bezvremenskim zvukom. A u principu, ovdje je riječ o vrlo sanjivom indie-popu koji nadebelo miriše na elektronski shoegaze s primjesama dream-popa bez bubnjeva ili ritam mašina, no ipak ga od termina 'pop' ograđuje znatno drugačija konfiguracija koja izbjegava klišeje refrena, repeticija i brzopoteznog instant efekta. Jedini izuzetak je uvodna tema "Jour nuit jour" u kojoj postoji upravo takva špranca refrena. Drugu stvar koja nikako nije kičenje pop standardima prepoznaje se u dvojakom jezičnom segmentu francuskog i engleskog s inspiracijama bajki Braće Grimm (primjerice u pjesmi "Faire corps"), potom Hito Steyerla ("Too much world"), Flannery O'Connora ("A peacock astray") ili uzvišene folklorne tradicije ("Vu du large"). U njima, a i ostatku materijala kojeg sveukupno čini 8 kompozicija djevojke naizmjenično svojim nježnim sopranima na granicama polubudnog psihodeličnog stanja šaputavo-nijemim intonacijama sriču vrlo melodične arije iz nekog udaljenog, posve nepoznatog svijeta što postoji samo u imaginaciji. Ne trude se biti napadno zavodljive poput mitskih sirena što su navodile napaljene moreplovce na katastrofalne brodolome, već svoju mrežu kibiciraju iz kompleksnijih pobuda, onih što se otkrivaju opetovanim preslušavanjima polažući mnogo pažnje ambijentalnim ugođajima razvučenih skoro do drone minijatura u kraćim instrumentalnim interludijima ("Qu'en pense le sablier?") ili, pak minimalistički ogoljenim proto/synth-pop elementima Suicide koji se tu i tamo osjete ("Suite d'ainsi") jer ovdje i nema neke osebujno raskošne svirke. Ali daleko od toga da ovih 35 minuta ne oduševljava magičnim mistifikacijama netipičnih za konvencionalne pop terene, a prema tome i njihova mogućnost za medijske opstrukcije je znatno smanjena.

Vrlo simpatično, sanjivo i lijeno elegantno.

ocjena albuma [1-10]: 7

horvi // 19/05/2017