Uh-huh, ovdje je na ravno 33 minute smrvljeno, nadrobljeno, navučeno i razvučeno mali milion ficleka od kojekakvih kolaža u abnormalno neobičnom dizajnu za kojeg stoji opis avangardni black. Black se prije svega očitava u jezovitim vokalnim svinjarijama cvileži totalno potisnutih na periferiju, naravno, posve su nerazgovjetni i nerazumljivi što li se to nalazi u lirici, oli su smijurije, ironije, zajebancije ili nešto sasvim ozbiljno, a bez priloženog libreta se ne mogu razabrati. No, tu je u nekim trenucima i 'clean' vokal, darkerski, pa i relativno ugodan, a što se tiče zvučnog dezena, od nekakvog klasičnog blacka vrlo toga je malo, tek poneki riff i nešto poput blastbeata, ali, hm, podosta je to daleko od standarda po čemu se uočava da bend iskonski traži, eksperimentira, isprobava i hrabro korača nekim sasvim drugim područjima poput recimo speleologa koji su postali astronauti. Ili pokušavaju sa svojim iskustvom jezditi svemirom pomagajući si znanjem van egzaktnih činjenica stvarajući svoja pravila.



Sedam pjesama imaju svoje zajedničko zvukovlje: gustu gitarističku naslagu šašavih kombinacija staccata i disonanti, mahnitih bubnjarskih prelaza s učestalim transportima iz 7/8 u 5/6, a koji puta i u 4/4, evo odmah u uvodnoj "Moist with regret" gdje baš za vokal pada utisak da je tu samo tek u nekoj pozadinski urlikajućoj ulozi kojoj se čak ne može utvrditi niti semantika već fonetsko učešće poput prastarih horror filmova gdje se strah iskazivao onim patetičnim 'buuuuu'. "Peel my flesh again" ponavlja sličnu šprancu, ali u urnebesnom crtić tempu najbjesnijeg hardcorea križanog s grind/goregrind elementima, a bome i Frank Zappinih ludorija, mada bi se komotno mogao steći dojam da su im neki od bitnijih utjecaja Deathspell Omega i Imperial Triumphant. "Missed hours" je pak skroz drukčija u morbidnom post-punk izdanju iskrižanih Bauhaus, The Pop Group, The Birthday Party, Šarla Akrobate, Trobecovih Krušnih Peći, te de-kompozicijskih fraktura Sonic Youth, a završni vokalni outro je čak u tom šaputavom 'clean' maniru. Nastavlja se žešće s post-punk gothic horrorcore figurama ističući i funk bas linije s maksimalno zapetljanim aranžmanom "Feign" gdje je zbilja nabacano svega i svačega, pa barem jedno 50-ak bendova uključujući i 'post' black/rock efemernosti, kao i neočekivani ambijentalni finiš. Sasvim drugačija "Dripping chalice" ko' da je izašla iz gothic rocka Christian Death, The Cure i Bauhaus, čak je i vokal donekle 'clean' uz prihvatljivu melodiju, no oni nisu imali hardcore ulete s oštrim krivinama.



Dvije posljednje su opet drugačije. "Dim pavement under water" jedina ima konkretan metal riff nakratko, pa se prebacuje u kompleksne strukture i ovlaš se dodiruje blacka dugotrajnim tremolima što odvode u drajversku psihodeliju s eksperimentalnom središnjicom rascjepkanom de-kompozicijskim izbojcima, da bi najdulja, završna naslovna "Life's wishes to tears" počela kao mogući pop-hit uistinu lijepim staccatom ušetavši nakon 40-ak sekundi u galop srednje brzine opustivši ga ubrzo na doom nivo pripremivši teren u tromo psihodelično putovanje egzistencijalnim frustracijama naredne dvije minute; u petoj i pol minuti opet dižu tempo u treću-četvrtu brzinu gdje ponovno iskače inverzija riffa "Dim pavement under water" podigavši potom agresiju na maksimalni stupanj ekstremnosti, dok je finiš kraći tremolo krešendo naprasno odrezan kvac, cak, mak na konac što otvara mogućnost da je ovo tek samo početak, odnosno nezavršeni dio nekog kompleksa o kome će se, možda, saznati narednim radom.

Naslovi: 1.Moist with regret, 2.Peel my flesh again, 3.Missed hours, 4.Feign, 5.Dripping chalice, 6.Dim pavement under water, 7.Life's wishes to tears

ocjena albuma [1-10]: 7

horvi // 23/10/2022